Ser lingua, óso, insecto, tren, banco, neno, árbore, area do parque, nai, e as veces ser ti ou ela, coma un eco a acompañar calqueira movimento.
A morte continúa negociando sen pausa na pregunta ¿e non é millor competir e patria e gloria e tatatá?
No marco dunha porta sen casa a nena-vello chama, resposta o golpe, cae o debuxo ó chan e deixa no seu lugar un burato escuro onde non se ve o final. Ela frega como tódolos días o mesmo compromiso, aspira unha renuncia e outras dúas máis que atopa embaixo da cama, cósese uns ollos nas prantas dos pes e entra no burato da parede.
Dentro, detrás do son, un silencio vivo reúneo todo. A nai bótase area sobre a cabeza e ri. Na língoa o neno xoga a ser nai. Os traballadores séntanse nunha mañán de árbore e un tren de insectos pasa o lado dun banco de ósos.

Ficha artística

Coreografía e interpretación: Estela Lloves
Música: Hada Benedito
Colaboración: Mónica Valenciano e Geni Iglesias
Apoios: Agadic, Residencias Paraiso e Xunta de Galicia
Residencias: Teatro Ensalle de Vigo e Zeller Kultur, Radolfzell, Alemanha
Iluminación: Antón Ferreiro e Thomas Toutain