“Ao chegar o día de Pentecostés, estaban todos reunidos nun mesmo lugar. De repente veu do ceo un estrondo como o dun refacho impetuoso, que encheu toda a casa na que se atopaban. Aparecéronselles unhas linguas como de lume que se repartiron e se posaron sobre cada un deles; quedaron todos cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar noutras linguas, segundo o Espírito lles concedía expresarse.”
Feitos dos Apóstolos, 2, 1-5

O que acontece en Pentecostés parece maxia. Pero non o é. Non é un milagre. Non é unha revelación. Non é nada importante que pasará á Historia. En realidade non é nada sumamente relevante. É fráxil. E é forte. É un fío de luz a través dun muro de pedra.
Pentecostés é querer ver. É un acto de fe.

Esta é a acción sinxela que Diego fai obsesivamente desde fai uns anos para reafirmar o seu apoio plantar e recolocar o seu centro.
Esta é a rutina que Fran repite día tras día. Pregúntase que é o que procura insistindo nestes movementos unha e outra vez.
Belén está empeñada en mostrar ao mundo unha imaxe de forza. Dubida de se realmente é forte ou pensa que o é.
Accións. Prácticas. Rituais. Movementos que repetimos unha e outra vez, día tras día. Case sem cansarnos, case sen darnos conta. Unha liturxia pagana na procura dun instante.

Ficha artística

Belén Bouzas, Diego M. Buceta e Fran Martínez.
Creación: Pálido Domingo.
Iluminación: Laura Iturralde.
Fotografía: Miguel Vidal e L. Iturralde.
Deseño gráfico: Alba Troiteiro.
Apoios: Teatro Ensalle, Colectivo RPM e Paso a 2.
Agradecementos: AveLina Pérez e A Artística Vigo.